Na stracenie

Janusz Krasiński urodził się w 1928 r. w Warszawie. W czasie okupacji
był członkiem Szarych Szeregów (AK). Podczas Powstania Warszawskiego
został wywieziony do Oświęcimia, później do Dachau. W latach 1947–1956,
oskarżony o działalność konspiracyjną, był więziony (Mokotów, Rawicz,
Wronki).
Autor powieści ("Haracz szarego dnia", 1959; "Wózek", 1966 – nagroda
im. Stanisława Piętaka, 1967; "Syn Wallenroda", 1979), zbiorów
opowiadań ("Jakie wielkie słońce", 1962; "Skarga", 1968) i reportaży
("Żywioł dotąd nieznany", 1973), oraz licznych sztuk teatralnych.
Szczególnie dwie z nich – "Czapa, czyli śmierć na raty" i "Śniadanie u
Desdemony" – zyskały międzynarodowe uznanie, wystawiano je w Paryżu,
Linzu, Moskwie.
Dramatyczna akcja powieści "Na stracenie" rozgrywa się nie tylko w
celi ubowskiego więzienia, toczy się ona także w obszarze tzw. wolności,
rozciągającej się za więziennym murem, gdzie grasują wyściełane skórą
citroëny Urzędu Bezpieczeństwa. W retrospekcji bohatera książki przenosi
się również do powojennych, podzielonych strefami okupacyjnych Niemiec,
skąd powraca on – niedawny więzień hitlerowskiego obozu – do kraju, aby
za chwilę niemal trafić w ręce ubowskich oprawców.
Powieść Krasińskiego nie jest autobiografią. Stanowi ona literackie
świadectwo przeżyć pisarza, który doświadczył dwóch nieludzkich
systemów: nazizmu i komunizmu.